ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2014
Για όποιον έζησε το Πολυτεχνείο ή έστω τις πρώτες
επετείους της μεταπολίτευσης η
συμμετοχή ήταν κορυφαία πράξη αντίδρασης
και αντίστασης. Η αστυνομική βία και οι νεκροί ( Βασιλακoπούλου, Κουμής
, Κανελλοπούλου) που προέκυψαν ως αποτέλεσμα αυτής της βίας κατ΄ εντολήν του
κράτους το αποδεικνύουν. Τις κατοπινές
δεκαετίες σταδιακά η επέτειος έγινε
«γιορτή», ιδιαίτερα όσο οι πλέον προβεβλημένες προσωπικότητες που είχαν
συμμετάσχει στην εξέγερση ξεπουλούσαν όσο –όσο ιδανικά και θέσεις για
«θέσεις» εντός και εκτός Ελλάδας. Προτού
λοιπόν γίνει η επέτειος εντελώς φιέστα ή μνημόσυνο (τι από τα δύο είναι άραγε
χειρότερο;), οφείλουμε να ακονίσουμε τη ιστορική μνήμη και να ενώσουμε το
σήμερα με το χτες .
Τότε…
Ήταν μια χούντα σιδερόφρακτη, η μπότα των στρατιωτικών συνέθλιβε
τη σκέψη του λαού, η κάννη των τανκς στόχευε την καρδιά όσων αντιστέκονταν, ο
φόβος του θανάτου και των διώξεων τρύπωνε από τις χαραμάδες των σπιτιών σαν
τους ίσκιους των ασφαλιτών που παρακολουθούσαν τους υπόπτους, η ΥΕΝΕΔ κανοναρχούσε
τις συνειδήσεις των ανθρώπων καθώς ενημέρωνε
για τις επιτυχίες του καθεστώτος στον τομέα της ανάπτυξης. Ήταν η
υποστήριξη της μεγάλης παγκόσμιας δύναμης της Αμερικής, στην δικτατορία των
συνταγματαρχών που μας έσωζε από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», την ίδια ώρα που
ο επίσημος αστικός πολιτικός κόσμος έκανε σχέδια ανόρθωσης της χώρας από το
Παρίσι ή «ιδιώτευε εις το ανερυθρίαστο» καταπώς λέει κι ο ποιητής .
Τότε…
Ήταν η κοινωνία στο «γύψο», οι πολιτικές ελευθερίες (λόγου,
συνέρχεσθαι, διακίνησης εντύπων), ανάπηρες, οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια,
οι εξορίες στην ημερήσια διάταξη, ο πλούτος της χώρας βορά στις ορέξεις του
κεφαλαίου, ο Παττακός με το μυστρί να χαρίζει τεράστια κέρδη σε
μεγαλοεργολάβους, ο Λαδάς θαλασσοδάνεια, ο Ρουφογάλης να δανείζει ημέτερους με
σκανδαλώδεις όρους από τις κρατικές τράπεζες. Με τις ευλογίες της χούντας η
αμερικανική Litton διασπαθίζει το δημόσιο χρήμα για επενδύσεις που ποτέ δεν
έγιναν, ο κος Μακντόναλντ να παίρνει εκατ. δολάρια για μια Εγνατία που ποτέ δεν
κατασκεύασε, ο Τομ Πάππας να απαλλάσσεται των υποχρεώσεων του και να
αντικαθιστά το ταμ-ταμ με την coca-cola.
Τότε… ήταν που το φρόνημα του λαού υψώθηκε,
εργαζόμενοι,
νεολαία, άνεργοι, κι αγρότες, κατάφεραν να υψώσουν το μπόι τους φωνάζοντας
μάλιστα καθαρά, αυτά που αποτελούσαν τη συνισταμένη των αναγκών τους: Ψωμί
, Παιδεία, Ελευθερία. Κι ακολούθησε αντίσταση κι
αποφασιστικός αγώνας για ανατροπή, αυτοοργάνωση των εξεγερμένων, κι όχι αναμονή
αυτόκλητων «σωτήρων» από το εξωτερικό,
συνάντηση των γενεών, στους δρόμους του αγώνα προκειμένου να κερδίσουν
τη ζωή τους, να χτίσουν την κοινωνία των αναγκών τους. Έφτασε το «σπίρτο» του
Πολυτεχνείου για να αφυπνίσει χιλιάδες
ανθρώπων που επί 6 χρόνια παρακολουθούσαν περίπου «ακινητοποιημένοι» τις
εξελίξεις. Όλα αυτά συνιστούν τις αξίες,
που κληροδότησε το Πολυτεχνείο σε μια
μεταπολίτευση που δεν ήταν του λαού, αλλά τον νανούρισε με τα «ψεύτικα τα λόγια
τα μεγάλα» για δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία και σήμερα που έφτασε στο τέλος
της, μοιάζει με τεράστιο οχετό που θέλει να πνίξει τη χώρα και τις γενιές που
έρχονται στα απόνερά της.
Σήμερα
τηρουμένων των
αναλογιών, αντιμετωπίζουμε αντίστοιχα προβλήματα:
Εξάρτηση οικονομική, τους ίδιους εξωτερικούς κινδύνους- έτσι για να μην
χάσει η υπερδύναμη τον καλό της τον πελάτη- έλλειμμα δημοκρατίας, αστυνομική
βία, κοινωνική αναλγησία, φτωχοποίηση, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου σε
εγχώρια και υπερπόντια συμφέροντα, ευνοϊκή νομοθεσία για τους ολίγους
ημέτερους, φασιστικοποίηση, διάλυση του κοινωνικού ιστού, πολιτισμικό
σκουπιδαριό στην τηλεόραση, αμερικάνικα παγκοσμιοποιημένα πρότυπα στη
καθημερινότητα, μια κοινωνία εθισμένη από κεκτημένη ταχύτητα στον καταναλωτισμό
που καταλήγει στο διχασμό προσωπικότητας μιας και το φαίνεσθαι δεν μπορεί πια
να υποστηριχθεί από το είναι.
Για μας το Πολυτεχνείο δεν έχει όρια στον χώρο και στον
χρόνο. Δεν είναι μεμονωμένο γεγονός στο διάβα της
ελληνικής ιστορίας. Αντίθετα, ξεκινάει από τη γερμανική κατοχή και την
αντίσταση, συνεχίζει με τον Μπελογιάννη και τον Γληνό, περνάει από την Γυάρο
και την Μακρόνησο, εμπεριέχεται στους αγώνες του Λαμπράκη και στα οράματα όσων
πορεύονται στο δρόμο που εκείνος χάραξε, μας χαιρετά από την Ταράτσα της
Νομικής το 73, γράφει συνθήματα στα λεωφορεία, στέκεται μπροστά στο Τανκς της
χούντας στην Πύλη της Πατησίων, φωνάζει συνθήματα για την Κανελλοπούλου,
κυκλοφορεί στους δρόμους της Πάτρας την επομένη της δολοφονίας του Τεμπονέρα.
Πολυτεχνείο είναι το
εξεγερτικό πνεύμα του λαού μας. Είναι ο Ελύτης, ο Καβάφης με «το μεγάλο όχι» που πρέπει να πει κανείς, ο Ρίτσος και ο
Καζαντζάκης μαζί. Είναι η απεργία των δημοσίων υπαλλήλων στην Κατοχή κάτω από
την απειλή των ναζί για τουφεκισμό, το
μπλόκο της Καισαριανής τότε. Αλλά είναι και το Πέραμα και οι Σκουριές στη
Χαλκιδική σήμερα, είναι ο Φύσσας κι όσοι απεργούν διεκδικώντας το δικαίωμα σε
μια αξιοπρεπή ζωή, όλοι όσοι βγαίνουν στο δρόμο και αγωνίζονται, οι
καθαρίστριες, οι διαθέσιμοι και οι αγωνιζόμενοι απολυμένοι καθηγητές. Είναι Πολυτεχνείο
οι άνεργοι, οι εργάτες οι χαλυβουργοί, οι χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που
αντιστέκονται στην αξιολόγηση που εξυπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς, αλλά όχι
των πολιτών.
Είναι Πολυτεχνείο όσοι
αντιστέκονται με όλες τους τις δυνάμεις
στην «εξαγωγή» του υψηλού μορφωτικού επιπέδου εργατικού
δυναμικού της χώρας, στην ανάπτυξη στις πλάτες του εργαζόμενου που ληστεύεται
από κράτος κι εργοδότη, στο ξεπούλημα της χώρας, στην κατάργηση εργασιακών και
συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, στα νέα μισθολόγια που προοιωνίζονται κι άλλη
φτώχεια, στον «εθελοντισμό» των πολλών για να συνεχίσουν α πλουτίζουν
ανενόχλητοι οι λίγοι.
Της
γενιάς μας το Πολυτεχνείο είναι η ανατροπή του αδιέξόδου για την κοινωνία
που δημιουργούν το χρέος, και τα μνημόνια.
Όταν η
αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον.
Αριστερή Παρέμβαση Β΄ ΕΛΜΕ ΑΧΑΪΑΣ
